Blog
4 maart 2021 | Vakbondsverkiezingen?
 |
Frans Westerman |
Het is weer verkiezingstijd. Je hoeft radio, tv of sociaal media maar te openen en vaak gaat het over de Tweede Kamerverkiezingen. Ook werk gerelateerd kennen veel bedrijven (met 50 of meer medewerkers) verkiezingen namelijk de OR verkiezingen.
Als het gaat om arbeidsvoorwaarden binnen het bedrijf dan wordt dit vaak geregeld in een CAO. Vakbonden onderhandelen namens leden met werkgever of werkgeversorganisatie over jouw arbeidsvoorwaarden. Daarin zit een kenmerkend verschil met b.v. de Tweede Kamerverkiezingen. Ook al ben je geen lid van een politieke partij toch kan je stemmen.
Zouden we naast de OR verkiezingen in een bedrijf niet ook moeten kunnen kiezen voor de vakbond die jou vertegenwoordigd in de onderhandelingen over jouw eigen arbeidsvoorwaarden? Dus ook al ben je geen lid van een vakbond dat je toch je stem uitbrengt op de vakbond waarvan jij wilt dat die jou vertegenwoordigd. Op deze manier betrek je alle werknemers door verkiezingen direct bij de CAO, alleen maar voordelen?
Voor de vakbonden kan dit betekenen dat leden het lidmaatschap van de vakbond opzeggen omdat ze al inspraak hebben via de verkiezingen. Dat kan dus een nadeel zijn, echter veel vakbonden hebben naast de collectieve dienstverlening (onderhandelen voor jou over je cao) ook individuele dienstverlening (zeg maar rechtsbijstand en advies op het gebied van werk en inkomen). Dus dat probleem is in ieder geval gedeeltelijk ondervangen.
Daarnaast betalen werkgevers die aangesloten zijn bij een cao of een eigen cao hebben nu ook al een werkgeversbijdrage. Deze werkgeversbijdrage zou dan natuurlijk op basis van de uitslag van de verkiezingen moeten worden verdeeld over de vakbonden.
Uitdagingen zijn er ook; stel wij hebben als vakbond onvoldoende geluisterd naar de achterban en slecht voor ze onderhandeld dan kan je bij de volgende verkiezingen fors verliezen. Kortom als vakbond worden je inkomsten en positie onzekerder en het maakt kwetsbaarder. Ons kwetsbaar opstellen is spannend maar zorgt wellicht ook voor toenemende belangstelling voor vakbonden.
Frans Westerman
VHP2
3 februari 2021 | Wanneer moet jij werken?
 |
Hans van Sprang |
Twee jaar geleden waren er weinig VHP2 leden die zich bij deze vraag iets concreets konden voorstellen. Het paste niet echt bij hun werk. Maar toen kwam Covid-19 en werd deze vraag voor veel van onze leden opeens wel actueel.
Twee ouders die allebei werken en twee kinderen van 4 en 6 jaar oud of van 14 en 16 jaar. Dan gaan ze naar school en wordt alles een stuk eenvoudiger te regelen, behalve als de school dicht gaat en ouders thuis moeten werken. Allereerst al de conclusie dat opeens veel werk, dat altijd op kantoor of bedrijf moest gebeuren, nu wel aan het thuisbureau kan worden gedaan. Het vinden van een passende manier van werken kost wel even tijd en met twee ouders die beide thuis werken is dat al lastig. Als dan als klap op de vuurpijl ook de school dicht gaat wordt alles nog een graadje lastiger.
Overdag, hoor je dan, is het eigenlijk niet meer mogelijk om te werken voor 1 van de partners. De kinderen moeten vanaf groep 1 al thuis aan de slag, met huiswerk dus. Dat betekent begeleiding, aansporing en beloning. Aandacht dus. Dat gaat door tot de kinderen aan het eind van zo’n dag thuis, waarbij ook de jongste kinderen vaak pas na 8 uur zin hebben om te gaan slapen. Dan begint voor sommige van onze leden de werkdag pas. Hoelang houd je dat vol, ook al heb je het ideale bureau en een prima koffiezetapparaat? Kun je dan het antwoord geven op de vraag wanneer je moet werken?
Als VHP2 zijn we een voorstander van flexibiliteit en keuzevrijheid voor onze leden. We juichen het toe als ze zelf hun werktijden kunnen regelen en, als ze dat willen, ook buiten de normale kantooruren een deel van hun werkdag kunnen plannen. Een dergelijke vrijheid doet recht aan de kwaliteiten van de professional die wij als lid hebben. Tegelijkertijd willen we bevorderen dat onze leden vitaal blijven bij en door hun werk, dat ze er energie aan ontlenen. Juist dit tweede aspect komt in de knoei op dit moment. Dat komt voor een belangrijk deel doordat het niet meer de vrije keuze is van de werknemer zelf om de werktijd te verschuiven naar de avonduren. Het is de noodzaak om productief te zijn in een tijd dat de kinderen overdag alle tijd opeisen. Het is helaas nu al duidelijk dat niet iedereen een dergelijke gedwongen verschuiving van de werktijd kan bolwerken.
Als VHP2 doen we dan ook een beroep op de werkgevers om zuinig te zijn op hun menselijk kapitaal en waar mogelijk goede afspraken te maken met werknemers die in de thuissituatie niet optimaal kunnen werken. Anderzijds is het de eigen verantwoordelijkheid van de werknemer om in gesprekken met de leidinggevende duidelijk te maken dat hier een probleem ligt en samen de verwachtingen voor de komende tijd op elkaar af te stemmen. Het is de taak van de werkgever om leidinggevenden hierop voor te bereiden en ruimte te scheppen voor afspraken die mogelijk de korte termijn productiviteit wat zullen verlagen in ruil voor een stabieler lange termijn perspectief.
Ook in deze tijd is de VHP2 er voor de leden en als je vragen hebt, neem vooral contact met ons op
VHP2, samen komen we verder.
11 januari 2021 | Babel: Het gevaar van een te grote ambitie
.jpg) |
Casper Vaandrager |
  casper.vaandrager@vhp2.nl |
De toren van Babel zou moeten dienen als herkenningspunt in het landschap, waardoor mensen elkaar niet kwijt zouden kunnen raken. Het bouwwerk zou ook een veilig heenkomen bieden bij een mogelijke zondvloed. Helaas:
“God bekeek de nijvere lieden die de toren aan het bouwen waren en oordeelde dat ze te ambitieus waren: ze probeerden gelijk te zijn aan Hem. Hij besloot de mensheid te straffen met de Babylonische spraakverwarring”
Als zoon van een dominee kan ik het af en toe niet laten om met verhalen uit de Bijbel een boodschap kracht bij te zetten.
Binnen de Vhp2 hebben we veel ambitieuze plannen gehad om te bouwen aan het uitbreiden van onze vereniging. Deze plannen waren achteraf gezien te ambitieus: het zorgde voor spraakverwarring en in plaats van dat we de hemel bereikten, kwamen we met een harde klap weer terug op aarde.
Eind 2019 zijn we gestart met een meer bescheiden ambitie. Stabilisatie van de ledenaantallen in 2020 en een groei voor de jaren daarna. Het jaar 2020 is afgerond en de conclusie is dat we onze ambitie, stabilisatie van ledenaantallen, op een haar na hebben gehaald. We hebben in 2020 100 nieuwe leden mogen verwelkomen; een ruime verdubbeling ten opzichte van andere jaren. De vereniging is daarmee ook verjongd. Al met al geen slecht resultaat gezien het feit dat alle vakverenigingen helaas al jaren te kampen hebben met drastisch afnemende ledenaantallen.
In 2020 hebben we hard gewerkt om onze toren aan de Ruusbroeclaan in Eindhoven op orde te krijgen. Bureau, bestuur en ledenraad werken weer goed samen. Het verhaal en de boodschap van de vereniging staat en is ook vorm gegeven in onze nieuwe huisstijl; zie hiervoor onze nieuwe brochure. Wij gaan door met onze bescheiden ambitie: Wij willen een realistische groei realiseren in 2021. Dit gaan we doen door meer dan ooit naar buiten te treden en samen met onze leden te werken aan rechtvaardige arbeidsverhoudingen in de bedrijven. De kracht van de verbinding met onze leden maar ook met werkgevers en collega-vakbonden, zorgt er voor dat we impact kunnen hebben op de arbeidsverhoudingen in Nederland. “Verbinding” is niet voor niets één van de kernwaarden van de vereniging. Al was het alleen maar om er voor te zorgen dat we realistisch blijven en dezelfde taal blijven spreken. Als dat lukt zijn we in ieder geval al verder dan ze in Babel ooit geweest zijn.
21 december 2020 | Positiviteit
 |
Jorg Sauer Via mijn blog wil ik met jullie delen wat mij bezig houdt over diverse onderwerpen, maar ik wil jullie ook aanzetten tot nadenken en misschien wel een reactie ontlokken. |
| jorg.sauer@vhp2.nl |
Als ik naar het afgelopen jaar kijk dan denk ik aan heel veel dingen die niet door zijn gegaan of in ieder geval anders zijn gegaan dan gepland. Het was een op en af van dingen die ineens weer wel en dan toch weer niet door konden gaan. Dat alles deed een groot beroep op ieders aanpassingsvermogen en dus ook op het mijne.
Het feit dat iedereen met deze beperkingen te maken had heeft mij geholpen om daar positief onder te blijven. Het is tenslotte iets waar je niets aan kunt doen en waar we ons met z’n allen toe moeten verhouden.
Ik kan me voorstellen dat sommigen jeuk krijgen bij het horen van het woord positiviteit. Toch wil het daar in deze blog over hebben. Veel mensen associëren positiviteit met het doel om alle vervelende zaken die je in het leven overkomen vooral van de positieve kant te bekijken. Persoonlijk denk ik niet dat het zo werkt. In mijn optiek heeft positiviteit te maken met het nemen van verantwoordelijkheid voor de manier waarop je met dingen omgaat die je overkomen. Zelf heb ik in het afgelopen jaar bijvoorbeeld heel intensief voor een hele triathlon getraind die in juni zou plaatsvinden. In mei kreeg ik te horen dat de wedstrijd was verplaatst naar september. Dat vroeg om bijstelling van mijn trainingsschema en om allerlei andere aanpassingen (hotelboekingen etc.). In augustus kreeg ik te horen dat de wedstrijd alsnog naar 2021 is verschoven.
Daar baalde ik ontzettend van en mensen vroegen mij of ik dan niet het gevoel heb om helemaal voor niets getraind te hebben Ik kon volmondig zeggen dat dat niet het geval was. Een wedstrijd is voor mij niet meer dan de kers op de taart omdat ik namelijk voornamelijk voor mijn plezier train.
Voor mij is positiviteit stilstaan bij het moment. Dat kan stress, plezier, verdriet, verwarring of wat dan ook zijn. Het is dan de kunst om daarbij te kunnen zijn en om van daaruit vooruit kijken naar datgene wat mij verder brengt.
Kort geleden heb ik het boek “Het geschenk” van Edith Eger gelezen. In het kort gaat het over:
“Dat wat er met ons gebeurt is uiteindelijk niet het belangrijkst. Het gaat erom wat we ermee doen. We krijgen in ons leven allemaal te maken met lijden. We kennen allemaal verdriet, verlies, wanhoop, angst en mislukking. Maar we hebben ook allemaal een keuze als we te maken krijgen met trauma of moeilijkheden. We kunnen opgeven, of ervoor kiezen om elk moment als een geschenk te ervaren.
Dr. Edith Eger, gevierd therapeut en Holocaustoverlever, heeft deze praktische gids geschreven om ons zachtjes aan te moedigen de gedachten die ons gevangen houden en het destructieve gedrag dat ons belemmert te veranderen. Haar krachtige lessen vormen samen met de verhalen uit Egers’ eigen leven en die van haar cliënten Het geschenk. In dit boek leer je om je slechtste momenten te zien als je beste leermeester, en vind je vrijheid door de kracht die erin zit.
Ik kan dit boek iedereen aanraden. Voor andere leestips of vragen over deze blog kun je contact met me opnemen.
Jörg Sauer
