Blog

24 februari 2016 | Staken?

	Jorg Sauer Via mijn blog wil ik met jullie delen wat mij bezig houdt over diverse onderwerpen, maar ik wil jullie ook aanzetten tot nadenken en misschien wel een reactie ontlokken.
	jorg.sauer@vhp2.nl

Op 11 februari 2016 is het de sociale partners gelukt om voor de Metalektro, een sector met 150.000 werknemers, een nieuwe Cao af te spreken. Eind april 2015 eindigde het overleg over de Cao-vernieuwing met een eindbod van de FME namens de aangesloten werkgevers. 10 maanden actievoeren met stakingen, regionale bijeenkomsten, etc. waren blijkbaar nodig om tot een Cao te komen. Zowel in 2013 als in 2015 is de Cao Metalektro via stakingen tot stand gekomen. Allebeide keren met een uitkomst waar werknemers in grote lijnen blij mee kunnen zijn. Daaruit zou je kunnen concluderen dat staken helpt om tot goede afspraken te komen.

Ik denk zelf dat het ook anders had gekund. FME had in mijn ogen moeten kunnen inschatten dat het uitbrengen van een eindbod de boel op scherp zou zetten. Als FME bereid was geweest om aan de overlegtafel aan de voorstellen van werknemers tegemoet te komen dan had dit traject anders kunnen lopen. De VHP2 stelt alles in het werk om via de overlegtafel tot een resultaat te komen, maar kan dat uiteraard alleen met samen de werkgevers. Hoe dat in de Metalektro de volgende keer zal lopen merken we pas in 2018.

In juni 2018 eindigt de looptijd voor de nieuwe Cao en dan moeten we opnieuw met elkaar in overleg om deze Cao te vernieuwen. Maar in de aanloop naar deze, maar ook naar andere Cao’s zijn er veel overlegmomenten waar we de wissels zodanig kunnen omleggen dat we tot goede afspraken kunnen komen zonder acties of andere vormen van “machtsvertoon”.

Als het aan de VHP2 ligt doen wij alles eraan om op basis van argumenten tot goede afspraken te komen. Ik ben heel benieuwd of werkgevers hun kruit blijven drooghouden totdat zij via acties gedwongen worden kleur te bekennen of dat zij in een eerder stadium hun kaarten op tafel leggen. Omdat voor elkaar te krijgen zullen wij als vakorganisaties werkgevers het vertrouwen moeten geven dat wij terdege rekening houden met de werkgeversbelangen. Aan de andere kant moeten werkgevers ons het vertrouwen geven dat zij bereid zijn om met onze wensen rekening te houden om zodoende tot goede afspraken te komen. 

Dat brengt mij bij de vraag welk gedrag door werkgevers beloond wordt. In mijn ervaringen als onderhandelaar heb ik gelukkig vaak genoeg meegemaakt dat werkgevers een constructieve opstelling honoreren en dat het ons lukt om in goed overleg tot de beste afspraken voor beide partijen te komen. Helaas heb ik af en toe ook moeten constateren dat alleszins redelijke en met argumenten onderbouwde verzoeken in eerste instantie niet werden gehonoreerd. Dezelfde verzoeken werden in tweede instantie wel gehonoreerd als deze gepaard gingen met allerhande dreiging. Ik begrijp deze opstelling eerlijk gezegd niet omdat werkgevers daarmee het signaal afgeven dat dreigen en het voeren van acties het middel is om redelijke wensen gehonoreerd te krijgen.

Ik zal de komende tijd nog meer dan voorheen met werkgevers het gesprek voeren over de volgende vragen:

• Is het niet beter om met elkaar van tevoren te bedenken wat de best denkbare uitkomst van het overleg is?
• Hoe kunnen we het overleg zodanig inrichten dat de wederzijdse voorstellen logisch voortbouwen op een gemeenschappelijke agenda?